Serotonina.

Jestem wściekła, jakież to podniecające Jestem wredna, jakaż to szkoda Jestem w tym sama, jaka to ulga

Chodzę po swojej chorej wyobraźni i szukam jakiegokolwiek cienia przed miażdżącym i rozrywającym z przepalenia sercem moja głowa ma już dosyć tych ckliwych prawd mijanek bez większego celu i ciszy, która kiedyś rozerwała mi psychikę zagojone rany zaczęły mi krwawić na znak odrodzenia ciężar zgnilizny umysłowej ciąży mi od zawsze gniew wbija mi szpilki w oczy i dusi mnie odcinając tlen nie mam więcej ochoty na słowa, że może kiedyś nie słucham rad i nie przyznam się, ale śmieję się strach wzniósł mnie na szczyt, by zrzucić z większej wysokości efektownie

Nie powiem wprost, że chcę. Nie wiem, czy rozumiesz.

Odeszłam, bo nigdy nie poproszono mnie bym została.