Ledwo powstrzymuję wydostanie się całej tej goryczy z mego serca
Patrzę, ale nie widzę oraz słyszę, ale nie słucham
Czy może być coś gorszego od połowicznej obojętności?
Zgorzkniały sen śni mi się w każdy dzień
Z wielką chęcią mogłabym stąd uciec, ale trzyma mnie dno
podłogi
Właściwie każdego dnia zmęczenie dobija granic wytrzymałości
A ten stan nie wróży nic dobrego
Tak myślę, to koniec
ale w końcu zawsze zawarty jest początek
Tylko szkoda mówić o końcu, gdy nie jest się go pewnym
Lub odczuwam koniec, ale on się nie zdarza
Ze wzruszenia mam ochotę zrobić coś wielkiego dla siebie
Coś, co przypieczętuje koniec
I to będzie dobry początek, bo jeśli ostateczność jest wątpliwa
To może czas na własną rękę tworzyć początek?
Krwawię białą krwią, ale nikt nie widzi, tylko patrzy
Nawzajem sobie obojętność