Droga Prababciu,

Miałaś rację. Odeszłaś gdzieś tam, bo już byłaś zmęczona smutkiem.
Zostawiłaś wiele ważnych słów.
Tęsknię.
Wiem, że ludzie są zawistni, potrafią wbić nóż, głosząc miłość.
To jest pieprzona lekcja pokory i uświadomienie sobie życia.
Trudu i ciężaru.
Daj mi znak, jakikolwiek.
Przeżyłaś drugą wojnę, przeżyłaś to, czego nikt dzisiaj.
Drugi rok nie mogę pojąć, jak śmierć potrafi boleć.
Nie myliłaś się, że cały świat idzie w złym kierunku.
Oddawałaś swoje ostatnie 20 zł, żeby ktoś miał lepiej, niż Ty.
Znałaś wszystko, byłaś Wielka. Byłam za głupia na zrozumienie tego.
A teraz, kiedy to rozumiem, błagam, daj mi znać, że jesteś.
Poczucie winy nie opuszcza mnie na krok, że nie potrafiłam pojąć.
Jedyne, co powstrzymuje mnie od łez jest świadomość, że nie przeżyjesz tego, co czeka mnie.
Jest Prababciu źle. Gdy rozglądam się na ulicy nie widzę człowieka wśród wielu ludzi.
Do dziś kocham pierogi, bo Ty robiłaś najlepsze. Sentyment.
Spoczywaj w dobru. Kocham Cię, choć nigdy tego nie usłyszałaś od ,,pani miastowej''.
[*]