Nasz piękny XXI wieku

miałeś zapewnić nam stały rozwój i poczucie bezpieczeństwa 

jednak zastało nas zacofanie i strach przed jutrem

chciałeś równości i tolerancji, ale

nie przewidziałeś, że ludzie będą świrować i

w imię równości zamieniliśmy się rolami

dziś mężczyzna jest kobietą, a kobieta jako jedyna nosi spodnie

tolerancja skończyła się tam, gdzie się zaczęła

akceptujemy odchylenia od normy, swoiste patologie 

zamykamy oczy na ważne nam sprawy, odwracamy głowy

przechodzimy obojętnie obok cierpienia, ubóstwa i karygodnych zachowań

uważamy się za panów świata, a gdy przychodzi spojrzeć prawdzie w oczy jesteśmy

nikim głośno i wyraźnie z echem rozpierdalającym nasze serca

z lodu i kamienia

więc drogi wieku wielkich nadziei oraz technologii 

gadamy do telefonów czy już z telefonami?

jesteśmy pokoleniem frajerskiego ego bez wyrzutów sumienia, którzy

sami siebie by sprzedali w imię pieniędzy, bowiem najwyższym wyznacznikiem szczęścia dziś jest

jak najbogatsze konto

a nie rozum w głowie

bolą mnie każde istnienia ludzi nieważnych, tylko dlatego, że są biedni i umarli będąc bez dachu nad głową

odczuwam ból za każde ludzkie życie rzucone w imię zła

jestem męczennikiem, który bierze na siebie cierpienie wszystkich słabszych 

więc moim kolejnym pytaniem jest, czy to ja jestem nienormalna czy nasz cudowny świat?

myślałam, że jestem słaba psychicznie, emocjonalnie, ale jednak kto dałby radę przyjąć na siebie cierpienie całego świata nie mając mu tego za złe?

od zawsze i na zawsze pozostanę tam, gdzie bije się słabszych, krzywdzi biedniejszych, źle traktuje innych i będę krzyczeć dość 

wszędzie tam gdzie zło pojawię się ja, ponieważ to jest moja droga, którą będę podążać

z serca niewiele mi zostało i to pewnie przez to próbuję odbudować kawałek świata 

jesteśmy wszyscy chorzy psychicznie, tak nas formuje dzisiejszy cudownie piękny XXI wiek postępu i technologii. 

No i, najistotniejsze pytanie:

Kim jesteśmy, jeszcze człowieczeństwem czy już potworami?