ptsd

rozpadam się, rozpływam w nicość niepojętą ludzkim umysłem

ataki, które towarzyszą mi już są jak codzienność

rytuał, którym niedawno było tylko wypicie kawy

dziś jest rozmazanym obrazem

zwymiotowanym śniadaniem

napadem panicznych wstrząsów

trzęsieniem tak nagłym jak ziemi 

potokiem łez

osłabieniem organizmu

wyniszczeniem w każdy dzień

długotrwałym epizodem zniszczenia