obserwatorium

czasem się czuję jakbym znikała obserwując świat

stała się niewidoczna i mogła obserwować wszystko, co dzieje się

bez konieczności mojego udziału

śpiew ptaków, ich lot, przystanek na drzewie

ludzie poruszający ustami i wydobywający słowa

być może piękne, być może upadlające

ich wzrok, który czasem mówi jak wielką pustkę noszą w sobie

to jak zaczynam ich widzieć i moment, w którym znikają z pola widzenia

widzę te chmury, które płyną po niebie nieustannie

słońce, co grzeje nam duszę

przepiękne, napełniające wnętrze ciepłem dźwięków i tonów, 

melodię wznoszącą w otchłań kosmiczną

te wszystkie nieodkryte westchnienia zachwytu szybkiego i przemijalności nieskończonej

szum drzew i świst liści, które poruszył wiatr

a co nas porusza?