ciało, które pamięta za dużo
i głowa, która próbuje zapomnieć
zakopać w skrawkach połączeń nerwowych
oddalając od pamięci
tak by
nie tkwiło
nie wisiało
nie drwiło
by po prostu wchłonęło się
w ciało
które potem
jest zbyt reaktywne
depresja je mnie na śniadanie, przecieram oczy ze zdziwienia odwieczna walka metodą prób i błędów dziś wstanę, jutro się położę i zgniję świat jest piękny, słyszysz ten szum morza? zamknij oczy, znów nie ma nic mój mózg się zmienił, elastyczność przekształca się w elektryczność napięć w moim ciele wciąż koło zamknięte mimo tylu postępów wraca i wraca i wraca płynę w przestrzeń trucizny już się nie boję
Komentarze
Prześlij komentarz