czuję się jak po prochach, których już nie łykam
opieram głowę do tyłu i patrzę w sufit
tępy pustostan
jak w mojej głowie
otępienie ryje mi dziury w tkankach
nie wiem ile jeszcze zniosę
i ciągle to mówię
czy to kiedyś minie?
depresja je mnie na śniadanie, przecieram oczy ze zdziwienia odwieczna walka metodą prób i błędów dziś wstanę, jutro się położę i zgniję świat jest piękny, słyszysz ten szum morza? zamknij oczy, znów nie ma nic mój mózg się zmienił, elastyczność przekształca się w elektryczność napięć w moim ciele wciąż koło zamknięte mimo tylu postępów wraca i wraca i wraca płynę w przestrzeń trucizny już się nie boję
Komentarze
Prześlij komentarz