Serotonina.

 Nie wiem co ostatnio dzieje ze mną się, jest mnie we mnie jakby mniej nie poznaję w lustrze się, gdzie moja siła, kto zabrał ją? potykam się o własne nogi, łzy i kłucia w piersi jak długo ma to trwać? przecież już było mniej istotnie, lżej obraz rozmazuje się, słabość ogarnia mnie i mam bezdech lub zbyt trzaskające serce które odpompowuje mi krew z reszty ciała i słabnę, przez palce przelewam się znowu

 Znowu mam somatyczne piekło, ściski w brzuchu, pod skórą, w klatce piersiowej, zawroty głowy, rozmazany obraz, płytki oddech, wrzącą krew w żyłach i oszalałe serce. Ponownie wraca bezsenność, ciągłe napięcie w ciele, które przeszło zbyt wiele. Prądy, które mnie przeszywają wcale nie należą do przyjemnych. Opadam, osuwam się po ścianie, rozpływam po podłodze, mój wzrok jest stagnacyjny, bez nadziei, zimny, beznadziejny, umierający, a łzy płynące z oczu parzące, jak kiedyś i dochodzi do mnie znowu, że nikt mnie nie uratuje. 

 Jestem już tak zmęczona codziennością. Trwam w jakimś kołchozie dziwnych zdarzeń, ciężkich dni i w morzu ataków tak obezwładniających, aż sztywnieje ciało. Każdy nerw w moim ciele jest nadszarpnięty, a ja czuję się bezsilna. Jakbym odbijała się od ścian, beznadziei i potępienia. Nie umiem znaleźć wyjścia z własnej głowy, wciąż odtwarzam te same schematy i krzywdzące tezy. Nie jestem sama, choć samotna się czasem czuję. Wielokrotnie nie dociera do mnie ile przeszłam, co doświadczyłam i jak bardzo może to zniszczyć. 

 a jednak wciąż wznieca wciąż odcina znów ból znów ścisk bezdech kurewsko paląca klatka piersiowa i pustka w głowie parząca

 dualność istnienia gdy przychodzi listopad zamieniam się w mrok czuję się jak w trzecim wymiarze idę, a jakbym płynęła przed oczami w rozmazanym obrazie sunie gdzieś ptak liście szeleszczą a ja czuję się jak w symulacji odrealniona bez słowa z walącym sercem w piersi i romansuję z tym stanem wpadam w tę ciemność i wszystko staje się takie realne podniecające nie do zrozumienia ale bardzo głębokie na wskroś 

 rany na moim ciele znowu zaczęły mi krwawić z nadgarstków, ud, brzucha i z kostki wystającej z miednicy przecięte linie życia odratowane nigdy nieodżałowane jedno cięcie, drugie, trzecie krwawię z natłoku uczuć i emocji z niepogodzenia z losem który pluł mi w twarz zimne dłonie i palące serce blizny na mojej skórze parzą mnie  może dlatego nie mogę patrzeć już na krew?

mrok jest w nim coś niepokojącego obezwładniającego ciemnego podniecającego takiego w głębi w najdalszym zakamarku odkrytego tylko przez Ciebie zagryzam wargi, gdy o tym myślę autodestrukcyjny wir przypadkowych zdarzeń patrzę w otchłań i nie mogę przestać czuję się pochłonięta w całości zadziwiająco lubię w tym trwać w tej namiętności i romansie z mrokiem odpływam w inny stan świadomości ach

 czuję się jak po prochach, których już nie łykam opieram głowę do tyłu i patrzę w sufit tępy pustostan jak w mojej głowie otępienie ryje mi dziury w tkankach nie wiem ile jeszcze zniosę i ciągle to mówię czy to kiedyś minie?

 boję się samotności, która przeszywa wszystko że osamotnieje w bólu, cierpieniu i tym co wybudza w środku nocy że to nigdy nie minie tylko będzie wracać i wracać  i będę się wciąż potykać o własne ciało będę patrzeć na drżące ręce i rozdygotane serce że nie znajdę ukojenia i będę samotnym człowiekiem z całym tym bagażem nie do uniesienia

 ciało, które pamięta za dużo i głowa, która próbuje zapomnieć zakopać w skrawkach połączeń nerwowych oddalając od pamięci tak by nie tkwiło nie wisiało nie drwiło by po prostu wchłonęło się w ciało które potem jest zbyt reaktywne